Anlayamadığım şeyler var. Birde çok iyi anladığım.

Bilmiyorum nereden başlayayım. İçine atmak bana göre değil. Anlatmalıyım, paylaşmalıyım. Buda iyi bi şey değil. Cevabını bulamadığım sorularım var. Bir bilinmezlikteyim kurtulamıyorum. Kendimi ateşin içine attım farkındayım. Bende yandım mı yoksa sıyrıklarla atlattım mı bilmiyorum. Yalanın insanın canını ne kadar acıttığını anladım. Bende yalan söyledim açık konuşayım. Ama hiç biri altından kalkamayacağım kadar büyük değildi. Öyle şeyler gördüm, öyle şeyler yaşadım ki hayatta böyle şeyler benimde başıma gelebilirmiş anladım. Anladığım bi şey daha var. İnsan ne yapıyorsa kendi için yapıyor. Ben kendim için neyin iyi neyin kötü olacağını henüz kestiremediğim için bi şey yapmıyorum. Duygularım tökezledi. Bu sefer afallayan ben oldum. Aslında şimdi yazarken bile ne kadar uzattığımı fark ettim. Sonuç olarak artık kendi yoluma bakmam, her önüne gelene güvenmemem gerektiğini anladım. Vay be ne çok anlamışım. Anlamak için ne çok düşünmüşüm. Ne çok yorulmuşum. Anladığım şeyleri yürürlüğe koymak için kalbimden kanunun çıkması gerekiyor. O da hükümsüz artık ya neyse. Hala acı çekiyorum. Ne zaman biticek ? Aklıma geldiğinde çektiğim her ah beni biraz daha tüketiyor hissediyorum. Korkuyorum bazen nasıl çıkıcam bu keşmekeşin içinden diye. Düşünüyorum düşünüyorumda.. pek yol katettiğim söylenemez açıkçası. Bunun farkında olmam ayrı bi üzüyor beni. 


Neyse size bir şarkı armağan edeyimde kabuğuma çekiliyim yine.